Er zijn debuutalbums die binnenkomen als een wervelwind, vol bombast en bewijsdrang. Atlas, het eerste album van Skies in Orange – oftewel Marc en Jeffrey uit Nederland – doet precies het tegenovergestelde. Het glijdt binnen. Stil. Geduldig. Als ochtendmist over een verlaten weiland. En precies daar zit de kracht.
Want dit is geen plaat voor op een feestje. Dit is muziek voor als de wereld even uit mag. Ambient en post-rock worden hier niet gebruikt als genres, maar als een soort open veld waarin langzaam klankbloemen groeien. Elk nummer is een landschap waar je met je ogen dicht doorheen mag wandelen, struikelend over echo’s, delay-lussen en melancholische akkoorden die je een traan laten voelen zonder dat er een woord gezongen wordt.
“Atlas” klinkt als een reis zonder eindbestemming. En dat is geen kritiek, dat is een compliment. Want in een tijd waarin alles snel, luider en oppervlakkiger moet, kiezen Marc en Jeffrey voor traagheid en gelaagdheid. Elk nummer is een hoofdstuk. Niet met een plot, maar met een sfeer. Soms hoopvol, soms verloren. Alsof Sigur Rós op vakantie is in de Achterhoek.
Je hoort de liefde voor het experiment, voor textuur, voor het niet-weten. En precies dat maakt het debuut zo sterk: het klinkt niet alsof iemand iets wil bewijzen, maar alsof twee mensen aan het ontdekken zijn. En wij mogen meeluisteren.
Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 6,2 – Tenzij Radiohead belt voor een voorprogramma of een Netflix-serie een post-apocalyptisch moment nodig heeft, dan ineens 9,7.
Quote: “Een album als een landschapsfoto in slow motion: stil, mooi, ongrijpbaar.”
Kleine verrassing: Hoeveel emotie er zit in een nummer zonder zang.
Genre: Ambient/Post-rock met een Nederlands hart en IJslandse ziel.
Skies in Orange bewijst met Atlas dat je geen woorden nodig hebt om iets te zeggen. Soms is klank meer dan genoeg. En soms zegt stilte alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten