Cijfer: 8,7 ★★★★☆
Hitpotentie (anno 1985): 9,0
1985: de jaren van schoudervullingen, heroïsche drums en synthesizers die groter klonken dan het leven zelf. En midden in dat bombastische decennium stond daar ineens Mike Rutherford, even weg van Genesis, met zijn nieuwe project Mike + The Mechanics. A Call to Arms was geen wereldhit, maar het had er één kunnen zijn — en misschien wel moeten zijn.
Vanaf de eerste seconde hoor je dat dit is gemaakt in de gouden tijd van de studio. De drums klinken alsof ze zijn opgenomen in een kathedraal, de gitaren glanzen als een regenjas in Londen, en de synths zweven door de ruimte als een Spaceshuttle vol emoties. En daaroverheen die typische 80’s-zang: urgent, plechtig, maar met een stiekeme warmte.
De songtitel zegt het al: A Call to Arms is geen liefdesliedje, maar een oproep. Niet om te vechten, maar om wakker te worden. De tekst gaat over een wereld die zijn richting kwijt is — en over mensen die nog durven hopen dat één stem, één gitaar, iets kan veranderen.
De vergelijking met Genesis – Calling All Stations (1997) is interessant, want A Call to Arms voelt als zijn oudere, meer melodische broer. Je hoort de structuur, de gelaagdheid, de ambitie — alleen hier is alles nog fris, hoopvol en niet murw van de tijd. Rutherford zat in zijn meest creatieve fase: popmuziek met die typische Britse weemoed en stadionformaat.
Kortom:
A Call to Arms is pure 1985: groot, galmend, moreel, maar oprecht.
Een vergeten parel die bewijst dat zelfs tussen de drumfills en synthesizers nog een hart klopt.
Mike + The Mechanics riepen op tot iets hogers —
en dertig jaar later klinkt dat nog steeds als een stem uit een tijd
waarin zelfs wanhoop een refrein had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten