ijfer: 9,0 ★★★★☆½
Hitpotentie: 8,5
Sommige bands klinken alsof ze weigeren te glimlachen — en gelukkig maar. IST IST behoort tot dat zeldzame soort muzikanten dat zelfs een verjaardagslied nog kan laten klinken als een existentiële crisis. Met Makes No Differenceleveren de mannen uit Manchester een nummer af dat zó donker is dat het licht zelf er depressief van wordt — maar dan op de beste manier denkbaar.
Vanaf de eerste seconde weet je: dit is IST IST in topvorm. Die trage, dreunende bas. Die monotone, bijna dreigende zang. Die drums die klinken alsof ze rechtstreeks uit een verlaten fabriekshal komen. En dan die gitaar — afstandelijk, kil, maar met een emotionele lading die je ongemakkelijk raakt. Het is postpunk zoals het bedoeld is: somber, strak en eerlijk.
De kracht van IST IST zit in hun compromisloze eenvoud. Geen synth-explosies, geen hippe trucjes, geen gastzangers uit Berlijn. Alleen pure, rauwe melancholie verpakt in precisie. De stem van Adam Houghton is nog steeds dat monument van afstandelijkheid — alsof Ian Curtis en Matt Berninger samen een cursus gevoelloos praten hebben gegeven. En toch, achter dat ijzige oppervlak, hoor je iets kwetsbaars.
De tekst doet wat IST IST altijd doet: weinig woorden, veel gevoel. “Makes no difference if I stay, makes no difference if I go.” Dat is niet nihilisme, dat is acceptatie. De resignatie van iemand die alles al geprobeerd heeft, behalve rust. Het is muziek voor nachten waarin je de stad uit het raam ziet verdwijnen, en dat ineens oké vindt.
De productie is subliem in z’n kaalheid. Alles klinkt alsof het is opgenomen in een betonnen parkeergarage om drie uur ’s nachts. En toch heeft het warmte — niet van de zon, maar van menselijkheid die weigert te verdwijnen, hoe koud het ook wordt.
Halverwege bouwt het nummer langzaam op, de bas zwelt aan, de gitaar schuurt, en dan dat refrein dat niet wil ontploffen maar blijft hangen. Je wacht op een climax, maar die komt niet. En dat is precies het punt: IST IST belooft niets wat ze niet kunnen waarmaken.
Kortom:
Makes No Difference is een prachtig, somber monument voor het moderne onverschil.
Een nummer dat weigert hoopvol te klinken, maar daardoor juist troostrijk wordt.
IST IST bewijst opnieuw dat melancholie niet saai is — zolang je het met overtuiging speelt.
Een nummer dat je niet vrolijk maakt, maar wél begrijpt.
En dat, in 2025,
maakt alle verschil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten