Cijfer: 7,2
Hitpotentie: 6,0 – Voor de betere dansvloer van nostalgische zielen met glittertrauma.
🧊 Rubriek: “Oud maar goud-ish”
Andy Bell, de helft van Erasure, probeert het opnieuw. Maar niet met een nieuwe synthpopexplosie — nee, hij trekt Xanadu van zolder, blaast het stof van de discobal, en zet hem midden in de woonkamer. Ja, díe Xanadu. Het nummer dat ooit de soundtrack was van een rollerskate-droom in neonlicht en permanente glitterregen. Oorspronkelijk van Olivia Newton-John. Je weet wel: jaren ’80, schoudervullingen, alles over de top.
De versie van Bell is... tja. Camp met hoofdletter C. Hij weet dondersgoed dat dit geen hit gaat worden, maar hij doet het toch. Alsof hij op een Pride-podium staat, met een zilveren cape en een knipoog die zegt: don’t take this too seriously, darling.
De productie is verrassend strak: synths glimmen, de beat knipoogt naar Giorgio Moroder, en Andy’s stem klinkt nog altijd alsof hij op een wolkje boven een discotheek hangt. Maar het blijft een ode aan een vergeten film, die nu alleen nog leeft in queer karaokebars en vage herinneringen van mensen die ooit dachten dat rollerskaten de toekomst was.
Samenvattende zin:
Een glitterbom in slow motion: overbodig, charmant en ongetwijfeld met opzet fout.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten