Cijfer: 3,8
Hitpotentie: 2,1 – geschikt voor voetbaltoernooien met slecht geluid en lauwe cola.
Soms zijn er van die nummers die met rust gelaten moeten worden. Niet aankomen. Niet remixen. Niet live inzingen met een strot die al 25 jaar op non-actief staat. Live Is Life is zo’n nummer. Het was al nooit een parel, maar in deze 40 jaar jubileumversie is het vooral een soort auditief museumstuk waar de gids met zijn rug naar je toe staat te mompelen.
Opus probeert hier zichzelf te eren, maar wat je krijgt is een versleten stadionklapper in reanimatie. Het is live, ja. Maar het voegt niets toe. Het publiek klinkt alsof het op commando klapt. De band als een groep Oostenrijkse vaders die hun eigen karaoke-avond zijn binnengewandeld. En dat "na-na-na-na" stuk? Alsof je door een voetbalvak met brakke seizoenskaarthouders wordt omhelst.
De productie is dik aangezet met kunstmatige echo's om te maskeren dat er eigenlijk niks nieuws gebeurt. Het voelt als een speech van iemand die vergeten is waarom-ie spreekt. Je hoort het zweet, maar niet de ziel.
Als je dit hoort, wil je één ding: dat ze gewoon de originele versie draaien. Op een foute jaren ’80-party. En dat niemand deze "anniversary mix" ooit noemt, laat staan opzet.
Live is life?
Niet zo.
Niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten