Cijfer: 7,3
Hitpotentie: 6,9 – voor in de nachtelijke afspeellijst van mensen met neonverlichting in hun woonkamer.
Er zijn bands die leven in het nu, en er zijn bands die leven in een versie van de jaren tachtig die nooit heeft bestaan. The Midnight behoort tot die laatste categorie. ‘Friction’ voelt als een soundtrack voor een film die nooit is uitgebracht, met Michael J. Fox op rolschaatsen, terwijl hij existentialistisch nadenkt over zijn toekomst bij TL-licht.
De synths glijden binnen als een auto op zwarte ijs, strak geproduceerd en net iets te glad. De stem is warm, alsof hij je een dekentje aanbiedt en tegelijk je hart een beetje breekt. Het klinkt allemaal bloedserieus, en tegelijkertijd weet je: dit is gewoon dansen in slow motion, met net te veel haargel en een blik die iets zegt maar niets meedeelt.
Friction? Nou, het schuurt een beetje, maar niet genoeg. Alles is te mooi ingepakt. Je mist het rafelrandje, het ongelukje, de valse noot. Wat overblijft is een net-niet-banger voor synthpopliefhebbers die met hun ogen dicht terugreizen naar een tijd die ze vooral van plaatjes kennen.
🎛️ EXTRA RUBRIEK – Deze gaat blijven plakken
Je hoeft het maar één keer te horen en je loopt alweer door een TL-verlichte parkeergarage in een film van Nicolas Winding Refn. Of je dat nu wil of niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten