Cijfer: 9,3
Hitpotentie: 9,1 – voor iedereen die Shakespeare leest met mascara die net iets te snel uitloopt.
🏅 Record of the Week
Op het moment dat je denkt dat Taylor Swift alles al heeft verteld, komt ze aanzetten met een ballade over Ophelia. Niet het meisje uit het theaterboek van je HAVO-leraar, maar een versie van Ophelia die Taylor eigenhandig opnieuw heeft aangekleed in een fluwelen hoodie en sneakers vol twijfel. Dit is dus Shakespeare, maar dan met een Instagramfilter. En verdomd, het werkt.
De productie is bloedmooi en fluisterzacht. De piano klinkt alsof hij zich verontschuldigt voor zijn eigen bestaan. En Taylors stem? Die zingt niet, die citeert uit een dagboek dat je eigenlijk niet mocht lezen. Elk woord glijdt over de melodie als een traan over een kindergezicht in een Franse arthousefilm. Je voelt de twijfel, de opoffering, het eeuwige wachten op iemand die allang verder is gelopen.
‘The Fate of Ophelia’ is geen hit met een beat. Het is een ervaring in slow motion. Het voelt als nat gras, koude voeten, een brief die nooit op de post is gegaan. Taylor durft hier alles los te laten: de glitter, het decor, zelfs de refreinen. Wat overblijft is een verstild meesterwerk voor de nacht, wanneer je de waarheid beter hoort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten