Hitpotentie: 6,5 – Zwijmelend in de regen op een lege dansvloer.
De naam The Slashes klinkt als een band die je op de poster van een postpunkfestival verwacht, ergens onder Interpol en boven The Rakes (die allang niet meer bestaan, maar dat merkt niemand). En ja hoor: gitaarlijntjes die zich als scheermesjes door de mist snijden, een baslijn die in z’n eentje een kamer kan verduisteren, en een zanger die zingt alsof hij net een slecht nieuwsbriefje vond op de keukentafel.
"Starts with Tears" doet zijn titel eer aan. Het begint met tranen. En eindigt met een gitaarsolo die ook had gekund in een Duitse krimi uit 1994. Het geheel ruikt naar nat leer, een vergeten nachtclub in Berlijn en goedkope rode wijn uit een kartonnen pak. Dat klinkt negatief, maar is het niet. Want binnen die melancholie zit iets echts. Iets wat veel andere bands kwijt zijn geraakt tussen TikToks en algoritmes.
De productie is ruw, wat charmant is, totdat je je afvraagt of iemand überhaupt naar de mix heeft geluisterd. De drummer lijkt zich op sommige momenten af te vragen of hij wel in hetzelfde nummer zit. Maar hé, dat hoort erbij.
Niet perfect. Wel karakter. Een drama in zwart en grijstinten, opgediend met een klodder eyeliner.
🎁 Kleine Verrassing – Voor liefhebbers van The Chameleons, The Sound, en verdriet op dinsdagochtend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten