Hitpotentie: 7,6 – voor nachtbrakers die hun emoties liever fluisteren dan schreeuwen.
🌒 Rubriek: “Deze gaat blijven plakken”
Jamie Woon is terug. Maar hij komt niet met fanfare of een confettikanon, hij komt binnen als een schaduw in een steegje die zingt. ‘All The Way’ is een zwoele, elektronische soultrack die niet schreeuwt om aandacht, maar die zich vastzet in je nekvel met een rokerige blik en een fluisterstem die je niet vertrouwt, maar toch blijft volgen.
De productie klinkt als een kamer waar alles op slow-motion staat. Beats tikken zacht als vallende regendruppels op een dakraam. En Jamie zingt alsof hij zichzelf aan het overtuigen is dat het nog ergens over gaat. De titel zegt “All The Way”, maar het voelt eerder als “misschien tot halverwege, als we geluk hebben.”
Er hangt een constante spanning: alsof de climax bewust wordt uitgesteld. Geen bombast, geen overdreven climax – alleen een broeierig onderhuids gevoel dat dit de soundtrack is van iets wat je nooit helemaal zult begrijpen, maar wél voelt.
📦 EXTRA RUBRIEK – Even wennen
Bij de eerste luisterbeurt denk je: ja, leuk, maar wat gebeurt hier eigenlijk? En dan luister je nog een keer. En nog een keer. En ineens staat het op repeat. Precies zoals Jamie het bedoeld heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten