Cijfer: 6,8 ★★☆☆☆½
Hitpotentie: 7,2
Er zijn liedjes die je met eerbied moet behandelen, en Do You Wanna Funk? is er zo één. Patrick Cowley en Sylvestermaakten er begin jaren ’80 een monument van glitter, groove en geilheid van. Het was de definitie van disco met lef: zwoel, smerig en spiritueel tegelijk. En nu komt Jimmy Somerville — de man met de gouden falset — met een nieuwe versie. Je hoopt op vuurwerk. Wat je krijgt, is een net brandend waxinelichtje in een LED-lamp.
De intentie is goed: Somerville wil de queer-erfenis van Cowley eren. Hij wil terug naar die tijd waarin discoballen nog politieke statements waren en dansvloeren een heiligdom. Maar helaas — de magie van Cowley’s analoge synths, die dampende producties die klonken alsof de drummachine verliefd was op de baslijn, is nergens te bekennen.
De zang van Somerville is nog steeds krachtig, zijn falset blijft indrukwekkend, maar de productie voelt steriel. Alles klopt — en dat is precies het probleem. De nieuwe versie mist de zweetfactor. Geen gevaar, geen damp, geen seksuele spanning. Alleen een keurig opgepoetste groove die klinkt alsof hij is gemaakt voor een Pride-reclame in 4K.
De originele Do You Wanna Funk? was pure energie: synths die gromden, baslijnen die trilden, beats die riepen: kom dansen of verdwijn. Somerville’s versie is beleefd, vriendelijk zelfs. Je kunt er prima op meewiegen, maar niemand gaat hier meer hun shirt voor uittrekken.
En dat is jammer, want Jimmy weet dondersgoed wat disco betekent. Hij is disco: een stem van verzet, vrijheid en flamboyante overgave. Maar hier klinkt het alsof hij bang is om de boel echt vies te maken.
Kortom:
Een eerbetoon met de juiste intenties, maar zonder de vonk.
Do You Wanna Funk? anno 2025 is netjes, gepolijst — en dat is precies het probleem.
Jimmy Somerville blijft een icoon,
maar Patrick Cowley’s geest waart hier niet rond —
die stond nog op de dansvloer te wachten,
met z’n shirt uit en z’n ziel aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten