Cijfer: 6,8 ★★☆☆☆½
Hitpotentie: 7,4 (voor Americana-liefhebbers: 8,2)
The Lone Bellow is zo’n band die altijd klinkt alsof er een open haard in de studio stond en iemand halverwege riep: “Zullen we het gewoon gezellig houden?”
En dat is precies het probleem met Night Goes Black — het is veilig. Te veilig. Alsof je een emotioneel betoog probeert te houden met een veiligheidsgordel om.
Het begint nochtans veelbelovend: warme gitaren, samenzang die meteen vertrouwd voelt, en die typische Americana-melancholie die ruikt naar hout, regen en eerlijk werk. Maar na een halve minuut weet je al: hier gaat niets mis, en dat is het ergste wat er kan gebeuren.
De zang is perfect. Te perfect. Elk koortje zit precies waar het moet, elk akkoord keurig binnen de lijntjes. Zelfs de emotie voelt geoefend. Alsof de band op commando een traan kan oproepen voor de camera. Het is muziek die wél gevoel uitstraalt, maar niet écht iets voelt.
Het refrein — “When the night goes black, I’ll still be here” — had op papier mooi kunnen zijn. Maar in de uitvoering klinkt het als een verzekeringsspotje over trouw blijven aan je merk. Er is niets mis met stabiliteit, maar je wilt dat een nummer ademt, broeit, zweet. Hier blijft alles keurig gedoucht.
De productie doet er nog een schepje veiligheid bovenop: warme klanken, zachte echo, nergens een hoekje dat pijn kan doen. Het is alsof de studio bekleed is met emotionele bubbeltjesfolie. En ja, het luistert lekker weg — maar je vergeet het sneller dan je het kunt neuriën.
Toch, ergens is dat ook hun kracht. The Lone Bellow maakt muziek voor mensen die troost zoeken zonder drama. Voor zondagen met een krant, koffie en een deken. Er zit vakmanschap in, dat valt niet te ontkennen. Maar het is vakmanschap zonder lef — ambacht zonder vonk.
Kortom:
Night Goes Black is een warm dekentje in plaats van een brand.
Comfortabel, sympathiek, maar volstrekt ongevaarlijk.
The Lone Bellow kiest hier voor zekerheid boven spanning,
en bewijst dat er een dunne lijn is tussen mooi en ongevaarlijk.
Het is muziek die je niet stoort,
maar ook niet raakt —
en dat is misschien wel het grootste risico van allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten