Cijfer: 8,8 ★★★★☆½
Hitpotentie: 8,6
Ja hoor, Inhaler is terug — de band van Elijah Hewson, zoon van een zekere Bono, van dat onbekende Ierse bandje met een redelijk succesvolle carrière genaamd U2. En wat meteen opvalt aan Hole In The Ground: de appel is niet alleen naast de boom gevallen, hij zingt er praktisch mee in koor. De stem van Elijah lijkt zó op die van zijn vader dat je halverwege verwacht dat The Edge even komt binnenwandelen met een echo-pedaal en een zonnebril.
Maar eerlijk is eerlijk: dit is geen karaoke van het familiearchief. Hole In The Ground is een verdomd goed nummer.
Vanaf de eerste gitaarakkoorden hoor je dat Inhaler volwassen is geworden. De band klinkt minder haastig, minder afhankelijk van dat jeugdige “wij willen ook cool zijn”-gevoel, en meer gefocust op sfeer, textuur en melancholie.
De productie is subliem: dromerig, met een duidelijke knipoog naar de Britse indiescene van de late 2000’s — Arctic Monkeys, The Killers, Editors — maar met een Ierse melancholie die je nergens anders hoort. De gitaren glanzen, de bas gromt net genoeg, en de drums klinken alsof ze in een oude kathedraal zijn opgenomen. Het is groots, zonder dat het geforceerd episch wordt.
De tekst — “There’s a hole in the ground where I left my faith” — klinkt als een afrekening met teleurstelling, maar ook als berusting. Het is introspectief, zonder zweverig te worden. Elijah zingt het met die typische mengeling van kracht en kwetsbaarheid die zijn vader ooit had, toen die nog gewoon over liefde en verlies schreef in plaats van belastingconstructies.
Halverwege komt het nummer écht los. De gitaarlijn zwelt aan, de zang tilt het refrein omhoog, en ineens voel je dat het klopt. Dit is niet de zoon van Bono die zingt. Dit is een frontman die zijn eigen stem heeft gevonden — toevallig met exact hetzelfde timbre.
Kortom:
Hole In The Ground is Inhaler’s meest volwassen en overtuigende werk tot nu toe.
Een nummer dat niet probeert groter te klinken dan het is, maar gewoon goed is.
Inhaler bewijst dat er leven is na de erfenis van U2 —
dat melancholie ook kan swingen,
en dat een stem die op je vader lijkt geen last hoeft te zijn,
maar een wapen.
De titel mag dan Hole In The Ground zijn,
maar dit nummer graaft geen gat —
het bouwt eindelijk een fundering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten