Hitpotentie: 8,9
Er zijn bands die beloven “iets nieuws” te brengen — en dan heb je The Last Dinner Party, die dat gewoon doen. Met Woman Is A Tree laten ze horen dat hun tweede album geen toevalstreffer is, maar een evolutie. Dit is geen single, dit is een kunstwerk met refrein. Theatrale pop met lef, bloed, poëzie en een vleug zelfspot.
Het nummer opent fluisterend, bijna plechtig. Een enkel pianomotief, een stem die klinkt alsof ze een oud geheim fluistert. En dan — plotseling — barst de wereld open. Gitaar, strijkers, drums, alles tegelijk, alsof iemand een altaar omvergooit. “A woman is a tree, and she grows despite the seasons…” zingt Abigail Morris, en je weet: dit wordt intens.
De productie zit vol contrasten: breekbare piano’s botsen tegen bombastische orkestratie, koorzang wisselt af met bijna punkachtige energie. Het is alsof Kate Bush, Florence Welch en Queen een avond wijn hebben gedronken en besloten: “We doen het allemaal tegelijk, maar dan met stijl.”
Wat het nummer bijzonder maakt, is de symboliek. Het is geen feministische slogan, maar een mythologisch beeld van groei, lijden en veerkracht. De vrouw als boom — wortelend, buigend, maar nooit brekend. Het heeft iets oers, iets ritueels. En toch blijft het pop: melodieus, meeslepend, dansbaar zelfs.
Halverwege vertraagt de muziek, een koor zingt zacht “She bends but does not break” — en dan, alsof de hemel scheurt, keert het refrein terug met volle kracht. Alles klopt: de intensiteit, de tekst, de balans tussen drama en beheersing. Het is groot, maar niet leeg; emotioneel, maar nooit kitsch.
En Abigail Morris… wat een stem. Ze zingt niet, ze belichaamt. Er zit vuur, humor, wanhoop en trots in elke lettergreep. Alsof ze op een toneel staat met modder aan haar voeten en een kroon van bladeren op haar hoofd.
Kortom:
Woman Is A Tree is The Last Dinner Party op hun best — gedurfd, barok, emotioneel en schaamteloos theatraal.
Een nummer dat balanceert tussen kunst en pop, tussen Shakespeare en synth.
The Last Dinner Party laat hier horen waarom ze de spannendste Britse band van het moment zijn:
ze durven groots te zijn, en ze menen het ook.
Een nummer dat groeit, bloeit, breekt — en weer opstaat.
Zoals alleen een echte boom dat kan. 🌳
Geen opmerkingen:
Een reactie posten