Cijfer: 8,9 ★★★★☆½
Hitpotentie: 8,5
Er zijn namen die te zwaar wegen om licht te dragen. Lennon is er zo één. Waar anderen er hun hele carrière onder zouden bezwijken, lijkt Julian Lennon eindelijk vrede te hebben met de erfenis van zijn vader — en met I Won’t Give Uplaat hij horen dat veerkracht niet altijd geschreeuwd hoeft te worden. Soms is een rustige stem genoeg.
Het nummer opent met een warme pianolijn en een stem die nog steeds die zachte, ronde melancholie heeft die ooit zo deed denken aan John, maar inmiddels helemaal Julian is. Hij zingt niet als iemand die de wereld wil redden, maar als iemand die geleerd heeft dat volhouden soms de enige vorm van overleven is.
“I won’t give up, no matter how long it takes…” — het klinkt eenvoudig, bijna cliché, tot je hoort hóe hij het zegt. Er zit geen heroïek in, alleen berusting. Dit is geen strijdlied, dit is een belofte aan jezelf.
De productie is smaakvol, subtiel, nergens overdreven. Een mix van akoestische warmte en lichte elektronica — precies genoeg om modern te klinken zonder zichzelf te verloochenen. De strijkers zijn klein gehouden, de drums ademen, en de piano lijkt elk akkoord te wegen voordat het valt. Het resultaat is een nummer dat elegant is in zijn eenvoud.
Er zit een zekere diepte in die pas na een paar luisterbeurten doordringt. Wat I Won’t Give Up bijzonder maakt, is dat het niet schreeuwt om aandacht. Het groeit — langzaam, gestaag, als een lichtpuntje dat weigert te doven.
Halverwege breekt Julian’s stem even. Niet vals, niet overdreven, maar net genoeg om te voelen dat hij meent wat hij zegt. En dat is het moment waarop alles klopt: de tekst, de toon, de man.
Kortom:
I Won’t Give Up is een sterk, volwassen nummer van een artiest die eindelijk niet meer hoeft te bewijzen dat hij “de zoon van” is.
Het is eerlijk, warm en troostend — muziek voor mensen die weten dat volhouden geen heldendaad is, maar een keuze.
Julian Lennon klinkt hier niet als een echo van zijn vader,
maar als iemand die zijn eigen stilte heeft gevonden —
en daar iets moois van heeft gemaakt.
Een nummer dat niet overweldigt, maar blijft hangen.
En dat, anno 2025, is misschien wel het sterkste wat popmuziek nog kan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten