Cijfer: 6,2
Hitpotentie: 6,0 – Voor wie Coldplay mist, maar dan met minder budget.
🦸 Rubriek: “Even wennen”
Ho ho — James doet Coldplay. Maar dan de versie van Coldplay die je krijgt als je je wekker per ongeluk op de demo-stand van je IKEA-radio laat staan. Wake Up Superman klinkt als een poging om stadionpop te maken, met de ziel van een overgebleven woensdagmiddagballad.
De titel schreeuwt bombast, de akkoorden roepen tranen op, maar de productie laat het zweten. Het is allemaal nét niet groots, nét niet meeslepend, nét niet oprecht. Alsof Superman hier gewekt wordt door een zachte tik op de schouder in plaats van een donderslag.
Tim Booth zingt alsof hij op een grijze regenmiddag besloten heeft het toch nog één keer te proberen, maar met de overtuiging van iemand die weet dat z’n cape in de was zit. Het nummer sleept zich voort in mid-tempo melancholie, zonder echt te landen — alsof het boven een stadion blijft hangen, maar de zwaartekracht niet helemaal overwint.
Toegegeven: het is knap in elkaar gezet. Alles klopt. En dat is precies het probleem. Je mist de rafelrandjes, de urgentie, het venijn.
Samenvattende zin:
James wil de hemel in, maar blijft steken in de wachtrij bij de wolkenmachine van Coldplay.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten