Cijfer: 7,6 ★★★☆☆½
Hitpotentie: 7,2
De titel is raak. Like a B-Film is precies wat het zegt: een nummer dat klinkt als de goedkope, duistere remake van iets wat ooit baanbrekend was. De nieuwste single van Gary Numan – de man die eind jaren zeventig de synthpop uitvond en sindsdien al decennia zijn eigen toekomst probeert te remixen – voelt als een echo van zijn verleden. Geen ramp, maar ook geen revolutie.
Vanaf de eerste seconde is het vertrouwd: de industriële dreun, de ijzige synths, de stem die ergens tussen robot en gebed in zweeft. Alleen… het mist de vonk. Waar Are “Friends” Electric? destijds klonk als een buitenaards manifest, voelt Like a B-Film meer als de aftiteling van een vergeten sciencefictionserie uit 1984.
De productie is onmiskenbaar Numan: strak, synthetisch en koud als metaal. De drums bonken alsof ze door een fabriekshal echoën, de bas pulseert met industriële precisie. Alleen is alles zó perfect afgemeten dat het nergens meer schuurt. Het is meer een museumexpositie van zijn eigen geluid dan een nieuwe creatie.
Toch: er zit charme in. De man blijft trouw aan zichzelf, weigert zich te laten verjongen door algoritmes of gastzangers met TikTok-potentie. Like a B-Film is ouderwets oprecht, met een vleug heroïsche melancholie. De tekst – vol paranoia, vervreemding en science-fictionbeelden – had zo op Telekon kunnen staan.
Halverwege komt er nog even beweging in: een modulaire synth die piept als een defect ruimteschip, een refrein dat onverwacht openbloeit. Daar hoor je de oude magie weer even, dat gevoel dat er onder al dat staal nog een mens schuilgaat.
Kortom:
Like a B-Film is precies wat de titel belooft – een tweede take van een ooit geniale film, met iets minder budget maar nog altijd met dezelfde regisseur die weigert op te geven.
Gary Numan maakt hier geen klassieker, maar wél een eerlijke schaduw van zijn verleden.
En soms is dat genoeg: een man, zijn synths, en de wetenschap dat zelfs een B-film beter is
Geen opmerkingen:
Een reactie posten