Cijfer: 7,6 ★★★☆☆½
Hitpotentie: 6,9
Er zijn artiesten die één grote hit hebben, en daarna voor altijd in de schaduw van dat ene nummer blijven staan. Voor Tasmin Archer is dat Sleeping Satellite — een lied dat nog steeds klinkt alsof de hemel zelf een beetje meezong. En dan komt Free Fall: een poging om die magie te herhalen, maar die helaas precies laat horen waarom dat zo moeilijk is.
Het begint nochtans hoopvol. Die herkenbare, warme stem, dat licht galmende gitaarspel, en een productie die je meteen terugwerpt naar de vroege jaren ’90 — de tijd dat melancholie nog mainstream was. Free Fall probeert te zweven, maar raakt onderweg iets kwijt: spanning, richting, noodzaak. Het kabbelt, waar Sleeping Satellite zweefde.
De tekst is niet slecht — zelfs mooi in momenten. Het gaat over vallen zonder bang te zijn, over loslaten en opnieuw durven leven. Maar het voelt meer als een essay dan een emotie. Je hoort de wil, niet het vuur. Alsof Tasmin Archer nog steeds weet hóe je een klassieker schrijft, maar vergeten is waarom.
De productie is keurig, bijna te netjes. De zang is onberispelijk, maar nergens gevaarlijk. En dat is precies het probleem: Free Fall doet z’n naam geen eer aan. Het durft niet écht te vallen.
Kortom:
Free Fall is een waardige poging van een artieste die ooit de sterren raakte, maar hier vooral laat horen hoe hoog die lat eigenlijk lag.
Geen ramp, geen schande — gewoon het tragische lot van iemand die haar mooiste nummer te vroeg schreef.
Tasmin Archer blijft een stem om van te houden,
maar Free Fall bewijst: sommige sprongen kun je maar één keer echt maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten