Cijfer: 8,3 ★★★★☆
Hitpotentie: 7,8
Er is iets aan Slimane wat je niet kunt uitleggen maar wél voelt. Die stem die tegelijk teder en wanhopig klinkt, alsof hij elk woord niet zingt maar beleeft. In Mieux que moi zingt hij over verlies, trots en jaloezie – drie emoties die de Fransen tot kunst hebben verheven. Het resultaat is geen popsong, maar een mini-drama in drie minuten, ergens tussen chanson en Finse melancholie.
Het begint klein. Een piano, een ademhaling, dan Slimane. Hij zingt “Elle t’aime mieux que moi” en je weet: dit gaat pijn doen. Geen bombast, geen refrein dat de wereld wil veroveren – dit is een man die eerlijk toegeeft dat hij vervangen is. En dat hij dat iemand eigenlijk nog gunt ook.
De kracht van Mieux que moi is de beheersing. Waar anderen zouden uitpakken met violen en orkest, houdt Slimane het kaal en precies goed. De emotie zit niet in het volume, maar in de nuance. Elk woord klinkt als een knoop die langzaam losschiet.
Er hangt iets Fins-chansonachtigs in de sfeer: dat winterse soort verdriet dat niet schreeuwt maar stilletjes vreet. Het zou niet misstaan tussen artiesten als Juha Tapio of Vesala, als die ooit Parijs hadden bezocht. Een kille kamer, een fles wijn, en een stem die de stilte durft te laten bestaan.
Kortom:
Mieux que moi is een prachtig stukje emotionele zelfkastijding — elegant, beheerst en pijnlijk herkenbaar.
Een chanson voor mensen die te trots zijn om te huilen,
maar het stiekem toch doen zodra de piano stopt.
Slimane bewijst opnieuw dat echte drama niet in decibellen zit,
maar in stilte.
En dat maakt dit nummer — hoe Frans ook — bijna Scandinavisch mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten