The Last Dinner Party - Second Best(★★★☆☆) Zij willen Florence zijn. Maar voorlopig zijn ze Florence’s zusje dat zangles volgt.

Cijfer: 7,2

Hitpotentie: 6,5 – leuk voor mensen die hun eyeliner met littekens aanbrengen.

Laten we eerlijk zijn: als je je band The Last Dinner Party noemt, weet je dat je ambitie hoger ligt dan de gemiddelde TikTok-hit. En dat is mooi. Muziek mag weer drama hebben. Theater. Kant aan de mouwen. Maar dan moet het wél landen.

Second Best is allesbehalve tweede keus – het probeert keihard eerste te zijn. Elke seconde klinkt als een open sollicitatie naar de troon van Florence Welch. Strijkers, hysterie, koortjes, een zangeres die elke lettergreep zingt alsof haar leven ervan afhangt. Of in elk geval haar outfit.

Het is goed geproduceerd. Te goed misschien. Alles is zo strak, zo berekend, dat je je afvraagt waar het gevaar is gebleven. Je mist een scheurtje, een vals randje, iets dat niet uit een conservatoriumboek komt. Het klinkt als gothic barokpop in een keurige verpakking – vintage maar van de Zara.

En toch… het blijft hangen. Vooral als je al drie nachten wakker ligt van iemand die je niet terugappt. De groep weet hoe je pathos in een poplied giet. Alleen jammer dat je halverwege denkt: en nu wil ik Dog Days Are Over horen.

Second Best is als een dure fles wijn met een schroefdop. De smaak is prima, maar je verwachtte kurk.