Cijfer: 7,8
Hitpotentie: 6,5 – Voor wie langzaam de trap af loopt, met nat haar en herfstbladeren in de gang.
🍁 Rubriek: “Deze gaat blijven plakken”
Midlake is terug. Of beter gezegd: ze zijn nooit echt weggeweest, maar ze waren even uit beeld. Ze zaten waarschijnlijk in een blokhut in een Texaanse mist, met akoestische gitaren, zelfgeplukte salie en een overdosis melancholie. The Calling is precies wat je verwacht van Midlake, en dat bedoelen we als compliment én als lichte waarschuwing.
De song is één lange herfstwandeling met natte sokken. Alles klinkt alsof het in slow motion is opgenomen, inclusief de stem van zanger Eric Pulido die je geruststellend toefluistert dat het allemaal wel goedkomt, terwijl je zeker weet dat het dat niet doet.
De productie is mooi. Té mooi bijna. De piano’s zijn subtiel, de gitaar plukt zachtjes aan je ziel, en de strijkers sluipen binnen zoals herinneringen aan iemand die je allang had moeten vergeten. Maar wie luistert naar Midlake voor spanning of verrassing is waarschijnlijk bij de verkeerde band terechtgekomen. Dit is comfort food, met een snufje Fleetwood Mac en een flinke scheut heimwee.
Samenvattende zin:
Midlake roept. En wij luisteren. Met een kop thee en een brok in onze keel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten