Cijfer: 4,9 ★★☆☆☆
Hitpotentie: 6,3 (bij 50PLUS-congressen: gegarandeerde staande ovatie)
Nou… dit is er zo eentje hoor. Zo’n nummer waarbij je na 20 seconden denkt: Ja, dit is precies het soort muziek dat klinkt als de geur van sigarenrook in een zaaltje met pluche stoelen en koffie uit een thermoskan.
Bywater Call probeert met Ain’t No Friend of Mine de blues nieuw leven in te blazen, maar het resultaat is eerder de muzikale equivalent van een oud overhemd dat ruikt naar nostalgie en linnen spray.
Het begint met een gitaar die zo “authentiek” klinkt dat je de stagiair al hoort zeggen: “Kunnen we het iets stoffiger maken?” Daarna die stem — vol pathos, vol soul, vol... theater. Alles wordt met zó veel gevoel gezongen dat je het gevoel zelf niet meer gelooft. “You said you’d stand by me, but you ain’t no friend of mine…” Ja, dat zal best, maar na drie minuten wens je eigenlijk dat die vriend gewoon even ophoudt met praten.
De productie is keurig, bijna té netjes. Alles klopt — precies zoals het niet moet bij de blues. Geen rafelranden, geen zweet, geen gevaar. Het is muziek voor mensen die ‘rebels’ zeggen maar bedoelen: “Ik neem suiker in mijn koffie, maar niet te veel.”
De gitaren grommen braaf, de drums marcheren gehoorzaam, en de zangeres klinkt alsof ze op elk moment een lintje kan krijgen van de burgemeester. Het is blues zonder pijn, rock zonder risico, en soul zonder ziel. Als dit nummer een kleur had, was het beige.
Toch zie je het voor je: een partijdag van 50PLUS, zaal vol enthousiaste babyboomers die nog weten wat “echte muziek” was. Daar werkt dit perfect. Handjes in de lucht, biertje in de hand, iemand roept: “Ja, dit is pas muziek, geen dat moderne lawaai!” En dat is precies wat het is: veilige blues voor mensen die al 30 jaar dezelfde cd van Joe Cocker in de auto hebben liggen.
Kortom:
Ain’t No Friend of Mine is geen slecht nummer — het is erger: het is veilig.
Een bluesrocklied dat doet alsof het woest is, maar zich ondertussen keurig aan de verkeersregels houdt.
Bywater Call levert hier geen revolutie, maar een comfortdeken voor de generatie die “vroeger was alles beter” nog als levensmotto gebruikt.
Een boomersong pur sang —
vol overtuiging, zonder urgentie,
en gegarandeerd populair bij mensen die “Spotify” nog uitspreken als Spottervij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten