Cijfer: 5,2
Hitpotentie: 3,1 – Alleen op repeat in verlaten IJslandse toeristenwinkels.
Gísli Gunnarsson probeert Sigur Rós te zijn. Alleen dan zonder de magie, zonder Jónsi’s stem, zonder de melancholie, en – o ja – zonder liedje. Andlitin í Berginu betekent “De gezichten in de berg”, maar het had ook kunnen heten: “De leegte in de studio.”
Alles klinkt alsof het nog moet beginnen. Of alsof het net afgelopen is. Of erger nog: alsof iemand de reverb op een krakende CV-ketel heeft losgelaten. Het is post-rock voor mensen die hun post niet meer openen. Het kabbelt. Het ademt. Het glijdt weg. En dan is het ineens voorbij. Zonder dat je iets gevoeld hebt. Of herinnerd. Of überhaupt hebt gemerkt dat het bezig was.
Sigur Rós maakt muziek waarmee je IJslandse landschappen ziet in je hoofd. Gísli maakt muziek waarbij je denkt: heeft iemand een witte ruisgenerator aan laten staan? En dan ook nog in mono.
💥 Oei, wat een drama – Dit is geen eerbetoon. Dit is een berg zonder gezicht.
Voor wie: Mensen die Heima ooit mooi vonden, maar nu alleen nog maar hun koelkast horen brommen en denken: “Ja, dit is ook muziek.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten