Cijfer: 7,1
Hitpotentie: 6,4 – Voor wie houdt van drama met een luchtig sausje en het gevoel heeft dat je favoriete 00’s-band nooit écht is weggeweest.
🎡 Rubriek: Deze gaat blijven plakken
Welkom terug in 2006. Maar dan zonder skinny jeans, MySpace-pagina’s en Avril Lavigne als stijlvoorbeeld. Holy Rolleris precies het soort theatrale indiepop waar The Format altijd goed in waren. Alsof fun. nooit is begonnen, en Nate Ruess het even allemaal weer ouderwets lekker bij zijn roots houdt.
De coupletten dansen, het refrein schreeuwt op de rand van overacting en de strijkers zorgen ervoor dat je denkt: “Ja hoor, daar komt de filmtrailer waarin iemand net de liefde van z’n leven terugvindt op het vliegveld.” Het is te veel, het is precies genoeg, en dat tegelijkertijd.
Je hoort de pretentie. Je hoort de zelfspot. En je hoort een band die net iets te lang in de spiegel heeft gekeken en dacht: “Ja, wij zijn de underdogs die nooit écht verloren hebben.” Klopt. Maar gewonnen ook niet helemaal.
En toch. Holy Roller werkt. Het is catchy zonder goedkoop te zijn. Bombastisch zonder gênant te worden. En ergens diep onder het refrein zit een serieuze snaar die je ineens raakt als je even niet oplet.
Samenvattende zin:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten