Gezien: Lotto Arena, Antwerpen
Wanneer: 6 november 2011
Na een gedenkwaardig optreden op Lowlands en al hele positieve reacties op het optreden in Brussel op 5 november, denk je bijna dat het niet meer beter kan. Toch is Elbow er in geslaagd om in de Lotto Arena een optreden af te leveren om in te lijsten.
Het begon voor de vroege bezoekers al met een verrassing: de vier strijkers van de groep kwamen rond de klok van half acht al op het podium om een aantal Elbow songs instrumentaal te doen. Een lekkere opwarmer die zeker hoge publiekswaardering kreeg.
Daarna was het om acht uur de tijd voor het voorprogramma Howling Bells. Deze vier mans ( nou ja drie man en frontvrouw Juanita Stein) band uit Australie moest werken als warming up. En hoewel erg energiek, kwam de klik met zaal er niet echt. Een totaal verzopen geluid was daar ook debet aan. De nummers klonken allemaal het zelfde. Zonde want waarschijnlijk heeft de band veel meer in haar mars. Nu lukte het ze niet de zaal echt op te warmen. Het zou later blijken het enige smette op een verder perfecte avond te zijn.
Hierna verschenen op het podium vijf digitale statieportretten van de heren. Het leken eerst op foto's tot dat je merkte dat er iedere keer een beweging in zat. Dan zat er weer een aan zijn haar en dan weer eentje aan zijn jasje te pulken. Het was een van die kleine dingetjes die voor onverwachte wendingen zorgen en lieten zien dat de band tot in de perfectie zoals op de albums de zaak voorbereid.
Deze portretlijsten werden tijdens de show ook gebruikt om nog beter zicht op de band te krijgen.
Het optreden in Antwerpen was extra optreden. Eigenlijk was het alleen de bedoeling om in de Vorst Club op te treden, maar die kaartjes gingen zo snel weg dat werd overgeschakeld naar de grote zaal. Toen ook die kaartjes zo weg waren werd er nog een extra concert in Antwerpen ingelast. Ook dat was helemaal uitverkocht.
Op zich wel opvallend, want Elbow is geen top 40 band, het is veel meer een album dan een single band met opvallend lange, trage nummers met een perfect oog voor detail en vaak ook songs zonder pakkend refrein.
Toch lag de zaal al vanaf de opkomst van de band aan haar voeten. Dit komt vooral door frontman en zanger Guy Garvey die vanaf de eerste tonen het publiek uit zijn handen laat eten. De zaal en Guy genieten daar allebei met volle teugen van.
Ook nu weer opent de band eigenwijs met het prachtige nummer 'The Birds'. Een nummer dat langzaam begint en ruim zes minuten duurt, maar dat zo strak en goed wordt gespeeld dat de zaal al meteen verkocht is.
Overigens ook de prachtige beeldregie en lichtshow werken ondersteunend aan de show. En zorgen voor een prima totaal plaatje.
De zaal gaat meteen uit zijn dak en Guy weet dat hij al gewonnen heeft, toch gaat hij niet op safe maar blijft keer op keer om een reactie vragen.
Na deze prachtige opening is het tijd voor 'The Bones Of You' ook in dit nummer laat de band horen dat ze in staat zijn om de toch al perfecte nummers live nog beter neer te zetten, waardoor de nummers net dat extra krijgen.
De betoverende combinatie van licht, geluid en performance komen in het de nummer tot uiting: Mirrorball een van de hoogtepunten van de avond. Terwijl Guy er maar weer eens een ' is everybody happy?' tussen gooit wordt het tempo nog verder op gevoerd met "Neat Little Rows'. We krijgen wederom een hoogtepunt: Grounds For Divorce, het is zonder enige twijfel een uitvoering van het nummer die gewoon live moet horen een absoluut kippenvel moment. Het nummer trilt, dreunt naar een hoogtepunt. De band krijgt een ovationeel applaus na dit nummer.
Dan neemt de groep gas terug: 'The Loneliness Of a Tower Crane Driver', 'Some Riot', 'The Night Will Always Win' zijn allemaal verstilde nummers waarin Garvey ook om stilte durft te vragen om juist de intimiteit van het nummer te kunnen bereiken. Ook een nummer als 'Dear Friends' is zo'n intiem breekbaar nummer dat de band zo mooi weet te brengen dat je bijna vergeet dat achtduizend man meeluisteren.
Het is vooral de verdienste van publieksmenner Garvey die moeiteloos de zaal als anti ster weet te bespelen. Zich zelf te hele tijd relativerend. Altijd in voor een grapje en vooral nooit verlegen om een praatje. Hij geeft je de indruk alsof je getuige bent van een pub optreden uit de begintijd. Af en toe heeft hij wat te veel festival trucjes, die hij eigenlijk helemaal niet nodig heeft, maar het is de sympathieke frontman vergeven, want hij weet met zijn weergaloze stem je moeiteloos voor zich in de palmen.
Als dan halverwege hij schijnbaar achteloos even aangeeft dat de band 20 jaar bestaat wordt er spontaan gezongen. De zaal houdt van Elbow en Elbow ook duidelijk van de zaal.
'The River' is een perfecte ingetogen opmaat, waarbij Guy alleen met piano het nummer tot de essentie terugbrengt, voor het volgende kippenvelmoment: 'Lippy Kids'. Het nummer dat in de liveversie de nummer een in De Afrekening van Studio Brussel haalde. En dat moest natuurlijk ook even vermeld worden. 'Lippy Kids' liet de band horen zoals je Elbow zou willen horen griezelig perfect, maar toch in staat om je tot in je ziel te raken. Want we hebben het wel steeds over Guy ook de rest van de band laat horen perfect te kunnen spelen.
Het in de ziel raken wordt niet in de laatste plaats ook door de strijkers veroorzaakt. Zij zorgen er met hun inbreng voor net die extra melodiekleur aan de Elbow songs te geven die zo kenmerkend is voor de band.
De band kan zich de luxe permitteren om alleen maar songs van de laatste twee albums te spelen. Je moet wel erg goed zijn om oudere nummers als 'Ribcage' zomaar te kunnen overslaan.
Met 'Weather To Fly' en het eerste stadionmoment 'Open Arms' wordt de set afgesloten. 'Open Arms' is zo'n nummer van het laatste album dat live ook zo'n extra lading krijgt, niet in de laatste plaats omdat het nummer een dramatisch mooi refrein heeft.
Nog is de koek niet op, want met een toegift bestaande uit 'Starlings' en 'Station Approach' wordt er toegewerkt naar uiteraard 'One Day Like This' het nummer dat Elbow groot maakte en inmiddels een echte klassieker is geworden.
En dan na bijna twee uur is het afgelopen, je zou willen dat je band mee naar huis zou kunnen nemen, want juist door het gewoon blijven is de band zo groot geworden. Zonder poespas alleen maar dankzij de prachtige composities staat de band na 20 jaar ploeteren waar ze nu staat. Met dit soort optredens is dan nog lang niet de top bereikt.
Een optreden om in te lijsten, zo mooi was het.
SCORE: 10/10
Het blijft altijd geweldig om deze jongens te zien optreden
BeantwoordenVerwijderen