Een waardig vaarwel. Pijnlijk precies. En dan ineens: ontroerend zacht.
Cijfer: 8,3 Hitpotentie: 6,4 ⭐️⭐️⭐️⭐☆
💔 Waardig afscheid, met rafelranden van waarheid.
Er is iets oneindig tragisch en tegelijk prachtig aan dit album.
Een vrouw die letterlijk haar laatste adem in de microfoon blaast en tóch nog zingt over liefde. “Mut zur Liebe” – moed tot liefde – alsof ze zelf al wist dat het haar laatste ronde zou zijn.
De tien nummers ademen afscheid, maar niet van het soort met violen en kaarsvet. Dit is de nuchtere Duitse variant: eerlijk, soms hoekig, en zonder make-up.
“Wer weiß, wer weiß” snijdt door je heen als een open raam in februari,
en “Ich seh dich ohne Blick” is zo kaal en breekbaar dat je bijna je adem inhoudt — het soort nummer waar zelfs Van Rosmalen even stil van zou worden, al zou hij dat nooit toegeven.
De kracht van AnNa R. was nooit perfectie, maar echtheid.
Ze klonk altijd alsof ze midden in een gesprek zong dat te belangrijk was om af te breken. En dat doet ze hier weer. Zelfs postuum klinkt ze menselijker dan driekwart van de huidige popradio.
“Sag mir, wo die Blumen sind” – haar antioorlogscoversong – voelt als een brief aan een wereld die te druk is met scrollen om nog echt te luisteren.
En tegelijk zegt ze tussen de regels door: Ik ben er nog, zolang je me hoort.
“Mut zur Liebe” is geen hitparadeplaat. Daarvoor is hij te oprecht, te rauw, te echt.
Maar het is wél een muzikaal testament van een vrouw die drie decennia lang een stem gaf aan wie zich anders voelde.
Als dit haar laatste woord is, dan was het een eerlijk woord.
En eerlijkheid, zo blijkt, kan dodelijk mooi zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten