HighSchool – Sony Ericsson (★★★½☆) Alsof je je Nokia 3310 oplaadt in een Berlijnse kelder.

e hebt bands die teruggrijpen naar de jaren ’80 omdat het hip is. En je hebt HighSchool. Die lijken er gewoon nooit uit vertrokken. Op Sony Ericsson is het alsof The Cure, Interpol en je oude Sony Discman samen een kind hebben gekregen. En dat kind rookt sigaretten op de fiets, schrijft gedichten in de regen en kijkt je niet aan op feestjes.

De plaat ademt een zekere melancholie waar je bijna nostalgisch van wordt, ook al weet je niet precies waarnaar. Naar je eerste ringtone? Naar MSN Messenger? Naar een tijd waarin verdriet nog lekker ongrijpbaar mocht zijn?

Muzikaal klinkt het strak: post-punkritmes, galmende gitaren en een zanger die lijkt te fluisteren vanuit een betonnen flat. De titeltrack “Sony Ericsson” is meteen het hoogtepunt: een soort droevige dansvloerhit voor mensen die liever tegen de muur aan leunen. De rest van het album blijft in dezelfde sfeer hangen — mooi, maar soms ook wat voorspelbaar. Alsof ze één sfeervolle mistbank hebben gemaakt en daar dan acht keer doorheen lopen.

Maar eerlijk is eerlijk: het werkt. HighSchool weet precies wat ze doen. Ze maken muziek voor dromers met een zwart-witfilter. Je voelt de ernst, het verlangen, de stiltes tussen de zinnen. Ze klinken jong, maar niet naïef. Verdwaald, maar doelbewust.hun Freur-platen nog op het nachtkastje liggen, en iemand "Doot Doot" op repeat heeft gezet. Alleen dan in Melbourne, met regen tegen het raam en een sigaret die uitgaat in een halfvolle espresso.

De vocalen? Ver weg. De synths? Mistig en nostalgisch. De titel? Een eerbetoon aan een telefoon uit een tijd waarin je nog écht op berichten wachtte. Alles aan dit nummer schreeuwt verdwaalde generatie zoekt gevoel. En dat maakt het, raar maar waar, best aantrekkelijk.