Cijfer: 5,4 ★★☆☆☆
Hitpotentie: 6,0 (in Duitsland: 8,2)
Er zijn artiesten van wie je dacht dat ze inmiddels rustig op een boot zaten met een glaasje wijn en hun royalty’s, maar nee hoor — Chris Norman leeft nog. En hij heeft een nieuw nummer: Lifelines. Het is een beetje alsof een oude kennis je belt na veertig jaar stilte om te vertellen dat hij nu “weer serieus met muziek bezig is.” Je zegt beleefd oh leuk, maar je weet: dit gesprek gaat te lang duren.
De man die ooit frontman was van Smokie, en met Living Next Door to Alice zowat de soundtrack van elk dorpsfeest leverde, probeert het dus opnieuw. Alleen: dit keer zonder ironie, zonder urgentie, en zonder iets wat ook maar lijkt op verrassing. Lifelines klinkt als een nummer dat speciaal is geschreven voor Duitse radio’s met een “Soft Rock – Gute Stimmung”-knop.
Het begint met een soort semi-akoestische gitaar die waarschijnlijk rechtstreeks uit 1992 is gerecycled. Daaroverheen die herkenbare Norman-stem — nog steeds dat lichte raspje, maar inmiddels zó netjes dat je bijna hoopt dat hij een keer verkeerd ademt. “We’re all looking for lifelines…” zingt hij, en je hoort het: hij bedoelt het goed. Maar het meent niks.
De productie is proper, dat wel. Alles glanst, alles klopt, en nergens durft iemand iets fout te doen. Dat is precies het probleem. Lifelines is zo middelmatig dat het bijna knap is. Een nummer zonder karakter, zonder hoek, zonder houvast — alsof iemand met alle goede bedoelingen een kop thee heeft gezet in een leeg huis.
Toch: ergens, diep in Beieren, is er ongetwijfeld een radiostation waar dit nummer elke dag om 10:42 gedraaid wordt tussen Bonnie Tyler en Howard Carpendale. Daar, en alleen daar, is Chris Norman nog een held.
Kortom:
Lifelines is brave, Duitse softpop voor wie denkt dat modern betekent “iets minder galm.”
Een liedje zonder kwaad, maar ook zonder hartslag.
Chris Norman zingt dat we allemaal op zoek zijn naar lifelines.
Dat klopt.
Na drie minuten luisteren, zoek je ze zelf ook.
heerlijke recensie!
BeantwoordenVerwijderen