🌟 Record of the Week
Cijfer: 9,5 ★★★★★
Hitpotentie: 9,2
Sommige artiesten schrijven liedjes. Florence Welch schrijft rituelen. Sympathy Magic is geen track, het is een bezwering. Vanaf de eerste seconde hangt er een soort plechtige stilte, alsof iemand een kerkdeur opent en de wierook je tegemoet stroomt — alleen ruikt het hier naar natte aarde, tranen en glitter.
Het begint klein: piano, adem, verwachting. En dan barst het open. Niet met een explosie, maar met die typische Florence-overweldiging — alsof ze zichzelf in brand steekt en het vuur zingt. “All I wanted was your sympathy, but I got your magic instead.” Een zin die evenveel troost als chaos bevat.
De productie is fenomenaal: bombastisch zonder te verzuipen, mystiek zonder zweverig te worden. De drums rollen als onweer, de harp plukt aan je ziel, en de achtergrondzang klinkt alsof een engelenkoor net ontslagen is bij de hemel. Alles aan Sympathy Magic ademt urgentie en controle tegelijk — dat zeldzame evenwicht dat Florence al sinds Ceremonials tot een categorie op zichzelf maakt.
Het mooiste is misschien wel hoe het nummer langzaam groeit. Het begint als een biecht, eindigt als een bevrijding. Je hoort haar worstelen, loslaten, opstijgen. Tegen de laatste minuut is het pure catharsis — een magisch realistische soundtrack bij de chaos in je hoofd.
Er zit in Sympathy Magic iets waar weinig popartiesten nog durven komen: emotie zonder ironie. Geen filters, geen glimlach, geen relativering. Alleen Florence, haar stem, en een muur van gevoel. En dat is precies waarom ze nog steeds relevant is in een tijd waarin iedereen liever cynisch dan eerlijk is.
Het refrein is hypnotiserend: “If sympathy’s a spell, then I’m already under.” Je gelooft het, omdat zij het gelooft. Dat is de kracht van Florence — ze hoeft niets uit te leggen, ze is het gewoon.
Kortom:
Sympathy Magic is een zeldzaam stukje betovering in een wereld die vooral aan zichzelf probeert te ontsnappen.
Florence + The Machine laat horen dat pathos nog steeds prachtig kan zijn, zolang het maar uit de diepte komt.
Een nummer dat brandt, bloeit en geneest — tegelijk.
Een nieuw hoogtepunt in een carrière vol grootse emotie.
Terecht Record of the Week.
Want als melancholie magie is,
dan is Florence de hoofdpriesteres.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten