Cijfer: 8,9 ★★★★☆
Hitpotentie: 8,4
Sommige bands verdwijnen met een knal. Anderen sluipen stilletjes weg, om jaren later ineens weer op te duiken met een nummer dat klinkt alsof ze nooit zijn weggeweest. The Maccabees doen dat met Koya — een comeback die niet schreeuwt, maar fluistert: “We’re still here, and maybe better than before.”
Koya is typisch Maccabees: gelaagd, dromerig, en emotioneel zonder klef te worden. Het begint met een subtiel gitaartapijt dat langzaam openbloeit — als een ochtend in Londen waarop het eindelijk eens niet regent. Orlando Weeks klinkt nog altijd alsof hij een verloren dagboek hardop voorleest, half zingend, half verzuchtend.
Er zit iets spiritueels in Koya. Alsof de band rust heeft gevonden in het ruisen van hun eigen verleden. Geen haast, geen bewijsdrang. Alleen een melancholisch soort helderheid: het besef dat tijd niet heelt, maar wel leert.
De kracht van Koya zit in de rust. Geen refrein dat je van je stoel blaast, geen modieuze hooks. Alleen een sfeer. Een gevoel. Een soort troost die je niet kunt uitleggen, maar wél herkent. Het is melancholie met beleid — en dat is knap.
De productie is haarscherp: glinsterende gitaren, ingetogen drums, en een baslijn die precies weet wanneer hij even moet zwijgen. Je hoort ervaring, verlies, en liefde voor het vak.
Kortom:
Koya is niet bedoeld om te imponeren, maar om te blijven hangen.
Een nummer dat je niet belt, maar een brief stuurt.
En dat is in deze tijd van TikTok-geluidjes bijna revolutionair.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten