Het begint met een rustig gitaarmotief, warm en uitnodigend. Dan komt die stem van Raoul: eerlijk, een tikkeltje gebroken, alsof hij tegelijk een sigaret en een herinnering vasthoudt. “All the opportunities I missed…” — en je voelt het meteen. Dit is geen klaagzang, dit is berusting. Een soundtrack voor iedereen die ooit dacht: had ik toen maar wat gezegd.
De kracht van Opportunities zit in zijn eenvoud. Geen bombast, geen grootse productie — alleen een band die het aandurft om klein te blijven. De melodie is troostend, de tekst is scherp genoeg om te prikken zonder te snijden. En ergens, tussen de regels door, hoor je iets wat zeldzaam is: echtheid.
De brug halverwege is pure kippenvel: alles valt even stil, en dan bouwt het langzaam weer op. Niet naar een explosie, maar naar een glimlach. Dat is lef — om niet te willen imponeren, maar te willen raken.
De productie voelt organisch, alsof de band gewoon in één take heeft gespeeld en daarna besloten heeft: het is goed zo. En dat hoor je. De imperfectie maakt het perfect.
Kortom:
Opportunities is een song die niet probeert te overtuigen, maar te begrijpen.
Een nummer over wat je niet deed, maar nog steeds voelt.
En dat maakt het mooier dan alle refreinen bij elkaar.
Raoul & The Wisemen leveren hier geen hit in de klassieke zin,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten