Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 6,9 – Voor wie ooit dronken fluisterde tegen een kaars.
Matt Berninger live is een beetje zoals een glas rode wijn om half elf ’s ochtends: het mag eigenlijk niet, maar het voelt ineens heel juist. Zeker in Union Chapel, waar elke galm voelt als een echo van iets dat je bent kwijtgeraakt, maar nooit had.
"No Love" is Berninger op zijn best: zwijgend schreeuwend. Zijn stem sleept zich door de eerste regels alsof hij gisteren nog een ruzie met zichzelf had. Je hoort de muren ademen. De stilte tussen de zinnen is vaak intenser dan de tekst zelf. En dat is geen kritiek. Dat is zijn kracht.
Het arrangement is kaal. Geen bombast, geen grootse gebaren. Alleen een piano, een trage strijker, een gitaar die klinkt alsof hij twijfelt of hij wil meedoen. En daar tussendoor Matt. Moe. Liefdevol. Kapot.
Ergens halverwege is er dat moment waarop je denkt: nu breekt hij. Maar hij breekt niet. Hij barst. In fluistertoon. En dat is nog vernietigender.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten