Thom Yorke dialt in, maar of er iemand opneemt is maar de vraag. Het klinkt als een nummer geschreven in een koude kelder vol knipperende apparatuur, terwijl Thom met z’n rug naar het publiek toe neuriet over verlies, afstand en ruis – veel ruis. De bas bromt onheilspellend, de synths zijn zenuwachtig en het ritme loopt met opzet mank.
Het is Yorke op z’n meest Yorkiaans: vervreemdend, knap, en niet per se gezellig. Een luisterervaring die voelt als een kunstinstallatie waar je eigenlijk niet aan mag zitten.
Maar wie durft te blijven hangen in de mist, wordt beloond. Dit is geen liedje, dit is een sfeer. Geen TikTok-materiaal. Meer iets voor mensen die hun nachtkastje delen met existentialisme en een noise-canceling koptelefoon.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 3,7 (voor wie Kid A een liefdesbrief vond)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten