Don’t Dog It is zo’n nummer waarvan je bij de eerste klanken al weet: dit kan alleen Sparks zijn. Een beat die klinkt als een robot met ADHD, een tekst die ergens tussen dadaïsme en slapstick balanceert, en een refrein dat zichzelf schijnbaar niet serieus neemt — en daardoor juist blijft hangen.
Russell Mael zingt weer alsof hij het script van een sciencefictionmusical gevonden heeft op de parkeerplaats van een IKEA. Ron Mael tikt, knipt en programmeert er ongenadig op los. Het resultaat: een song die nergens logisch is, en precies dáárom werkt.
De tekst is een raadsel verpakt als bevel: Don’t dog it. Niet treuzelen? Geen excuses? Of gewoon een verwijzing naar een hond die iets heeft laten liggen in je voortuin? Niemand weet het. Sparks weet het waarschijnlijk ook niet. En het maakt allemaal niets uit.
Muzikaal stuitert het. De synths klinken als speelgoed, de melodie als een computergame uit 1983, en toch voelt het strak. Je denkt: “Dit slaat nergens op.” En dan: “Maar ik wil het nog een keer horen.”
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 6,1 (voor fans van absurd poptheater, mensen met een voorliefde voor verwarring, en iedereen die genoeg heeft van brave muziek met betekenis)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten