Sparks is terug. Niet dat ze ooit echt weg waren, ze zijn gewoon altijd ergens in een kelder bezig geweest met rare toetsen, ironie en een snor die onafhankelijk van de muziek carrière maakt. My Devotion is typisch Sparks: theatraal, absurd en op het randje van totale zelfspot.
De zang klinkt alsof iemand een opera wil opvoeren in een robotsimulator. De tekst? Die gaat over toewijding, maar dan op z’n Sparks: liefde met een handleiding, een knipoog, en waarschijnlijk een plan B. Het is cabaret in synthpopvorm. En net als je denkt dat het nergens over gaat, blijkt het ergens toch over alles te gaan.
De productie is strak als een glitterbroek van de jaren 80 die net uit de stomerij komt. Je moet er wel tegen kunnen: dit is muziek die expres nét iets ongemakkelijk doet, alsof ze willen dat je denkt: “Is dit briljant of gewoon raar?” Het antwoord is meestal: allebei.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 6,5 (hoog onder kunstacademiestudenten, ironische dansers en mensen die ‘kijken wat er gebeurt’ als hobby hebben)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten