Alison Goldfrapp zoekt Xanadu. En dat is logisch, want wie wil er nou níét naar een utopisch glitterparadijs waar alles glanst en niemand je vraagt wat je eigenlijk met je leven doet? Alleen jammer dat ze onderweg ergens is verdwaald in een discotheek uit 2004.
Find Xanadu klinkt alsof iemand een spacecocktail heeft gemixt van Donna Summer, Giorgio Moroder en een AI die alleen maar glamfilter kent. Het is dansbaar, zweverig, synthetisch en waarschijnlijk volledig geurloos. De baslijn is strak, de synths zijn galmend, en de stem van Goldfrapp glijdt eroverheen alsof ze zelf ook niet helemaal weet of ze nu zweeft of zingt.
De tekst is vaag genoeg om spiritueel te lijken en catchy genoeg om op te dansen zonder erbij na te denken. Het is escapisme met glitters. En eerlijk is eerlijk: soms is dat precies wat je nodig hebt. Vooral als je thuis zit in je joggingbroek en je alleen nog naar de bonusfolder kijkt voor avontuur.
Cijfer: 7,4
Hitpotentie: 7,9 (hoog bij mensen met een glitterverleden, retrofetisjisten en iedereen die “Xanadu” googelt en blijft hangen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten