man Of The Year klinkt alsof Lorde haar eigen Oscar-uitreiking heeft geschreven, maar dan met gebroken glazen hakken en rook in de coulissen. Ze viert iemand – of zichzelf – maar doet dat met zoveel omwegen, bijtende ironie en zijwegen vol twijfel, dat het bijna een afrekening wordt. Een slow-burn anthem voor mensen die hun helden liever met een korrel zout serveren.
De productie is gelaagd en mysterieus, met echo's van haar Melodrama-tijdperk, maar iets volwassener, iets afstandelijker. Geen hit voor op het strand, maar wél een nummer dat op je repeat-lijst eindigt zonder dat je weet waarom.
Je voelt dat Lorde alles onder controle heeft. En precies dát maakt het een tikje unheimisch.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 6,9 (te slim voor de massa, maar perfect voor de after-middernacht-uurtjes)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten