Sommige nummers hebben geen opbouw nodig. Geen twijfel. Geen refrein om je te overtuigen. LA Runaway begint en je denkt: ja. Dit is goed. Niet briljant, niet vernieuwend, maar gewoon precies wat het moet zijn. En dat is vaak nog zeldzamer.
The Horrors, ooit begonnen als gothic garagerockers met een haardracht die tegen de wind in ging staan, klinken hier volwassen — zonder saai te worden. De productie is strak, de sfeer is filmisch, en de zang zweeft als een neonverlichte gedachte boven een verlaten snelweg. Je ruikt de benzine en de melancholie.
De synths zijn warm maar niet klef. De gitaren jagen, maar niet opdringerig. Alles klinkt als een nachtrit waarbij je eigenlijk nergens heen hoeft, maar toch niet wilt stoppen. LA Runaway is geen wegrennen uit paniek — het is elegant verdwijnen, met stijl, onder invloed van lichtvervuiling en emotionele uitputting.
Het mooiste is misschien dat het nergens uitschreeuwt hoe goed het is. Het is het gewoon. Zonder poespas. En dat voel je meteen.
Cijfer: 8,3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten