Emo Song heet het, maar het had ook Melancholie in Driekwartsmaat kunnen heten. The Haunted Youth doet precies wat de naam belooft: ze klinken als iemand die jong is, alles voelt, en daar vervolgens een reverb overheen gooit. De stem klinkt als een zucht met een gitaar, de gitaren als echo’s van gevoelens waar niemand echt raad mee weet.
De Cure hoor je in de melancholie, Slowdive in de galm — maar deze jongens kiezen voor de zachte middenweg. Geen krassen op de ziel, alleen een soort permanente mist. Je voelt dat er iets dwarszit, maar het blijft vaag. Alsof iemand wil vertellen wat er is, maar net niet durft. En dus herhalen ze een paar zinnen, laten ze alles open, en hopen ze dat jij het zelf invult.
En dat is knap, want het werkt. Je denkt na. Je voelt iets. Je weet niet precies wat. Maar dat hoeft ook niet. Emo Song is geen dagboek, het is een sfeer.
Niet vernieuwend, niet revolutionair. Maar verdomd doeltreffend.
Cijfer: 7,8
Geen opmerkingen:
Een reactie posten