soms heb je van die nummers waarvan je denkt: dit gaat te ver — en dan gebeurt er iets raars: het werkt. L’amour fou van Indochine is precies zo’n geval. Alles is groot. De emoties, de synths, de stem van Nicola Sirkis die klinkt alsof hij z’n hart in de Seine heeft gegooid en daarna z’n jas achterna. En toch… is het gewoon een heerlijk nummertje.
De muziek schuift soepel langs je heen met die typisch Franse flair: melancholisch, theatraal, maar nooit echt zwaar. Het heeft de kitsch van een jaren ’80 popplaat en de cool van iemand die daar totaal geen excuses voor maakt. Denk: Depeche Mode met een glas rode wijn en een beter kapsel.
En dan de clip: visueel snoep. Rook, licht, stijl, symboliek — alles klopt. Zelfs als je niet weet wat er gebeurt, geloof je dat het belangrijk is. Het versterkt het nummer zonder het te overschaduwen. Dat is zeldzaam.
Cijfer: 8,0
Hitpotentie: 7,4 (hoog bij liefhebbers van synthpop, Franse flair en nummers die je eigenlijk ironisch wilt vinden maar uiteindelijk gewoon op repeat zet)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten