Als je I Found opzet, weet je al na twintig seconden dat er hier niemand gaat lachen. Dit is serieuze emotie met hoofdletter E. Amber Run had het nummer al — bloedmooi, maar op het randje van overgevoelig. En toen kwam Freya Ridings erbij. Met een stem als een warme traan over marmer.
Samen zingen ze alsof ze in een kerk staan waar net iemand zachtjes de deur heeft dichtgetrokken. De stilte tussen hun stemmen is bijna net zo belangrijk als de noten zelf. Je voelt: hier is iets verloren, en misschien nét iets teruggevonden. Maar zeker weten doe je het niet. En dat is precies de bedoeling.
Muzikaal klinkt het als een rouwkaart op een vleugelpiano. Strijkers, piano, adem. Geen beat, geen climax. Alleen de trilling van twee mensen die elkaar vasthouden in muziek en dan langzaam weer loslaten.
Het is kwetsbaar, traag, en prachtig — tenzij je een cynicus bent. Dan is het ondraaglijk. Maar zelfs dan: je geeft het stiekem een 8.
Cijfer: 8,5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten