Dis-Graceland 463-465 is Elbow op z’n melancholisch best: een langzaam zinkend schip dat ondertussen nog net een fles wijn opentrekt en zegt: “Het is goed zo.” Guy Garvey zingt met die kenmerkende fluisterbrom over een plek die ooit thuis was, maar nu niet meer. Een adres waar herinnering en spijt de post niet meer komen ophalen.
De tekst is poëtisch, weemoedig, en typisch Elbow: je hoort hem bijna de muren beschrijven, de vloerkleden, het vergeelde behang van de emotionele puinhoop. Muzikaal is het ingetogen, maar rijk. Geen bombast, wel laag op laag op laag. Een baslijn die sleept. Strijkers die fluisteren. En drums die klinken als voetstappen in een lege gang.
Het is geen single. Geen radiohit. Maar het is een meesterlijke sfeertekening. Zoals alleen Elbow dat kan: groots klinken zonder groot te doen. Een liedje dat je niet opzet voor de gezelligheid, maar voor de bevestiging dat verdriet soms prachtig mag zijn.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 5,8 (voor trouwe fans, wandelaars in de regen, en iedereen die ooit een huis verliet waar zijn hoofd nog woonde)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten