Damiano David is boos. Of verdrietig. Of verliefd. Of gewoon heel dramatisch verkouden. Het is moeilijk te zeggen. In Voices lijkt hij vooral een duet te zingen met zijn eigen ego. Zijn stem is een kruising tussen een operazanger met een nicotineprobleem en een Italiaanse soapacteur die net z’n glas wijn heeft laten vallen.
De productie is bombastisch, alsof iemand dacht: “Wat als we een orkest, een gitaar, een huilende wolf én een windmachine combineren?” Het resultaat is overweldigend én leeg tegelijk. Alsof je midden in een emotionele storm staat en je afvraagt of je paraplu eigenlijk wel van jou is.
Toch is het knap. Hij meent het. Tot in de vezels van zijn leren jasje. En ergens, diep onder de overdaad, zit daar misschien wel iets echts. Of het is gewoon een echo van Måneskin in een te grote solo.
Cijfer: 6,4
Hitpotentie: 7,8 (hoge score bij mensen die “muziek moeten vóélen” en het liefst met hun ogen dicht luisteren)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten