Paul Weller zingt Pinball alsof hij op een zondagochtend wakker werd met niets anders dan een akoestische gitaar, een kop thee en het besef dat het leven soms gewoon rammelt. De voormalige Modfather gooit hier alle opsmuk overboord. Geen band, geen bombast, alleen stem en snaren. En dat is verdomd doeltreffend.
Het origineel van Brian Protheroe was al een subtiele parel. Weller maakt het nóg stiller. Een lied over doelloosheid, verlorenheid en een kapotte flipperkast – en Paul zingt het alsof hij dat ding zélf is. Niet zielig. Gewoon eerlijk. De stem is krakend, maar niet gebroken. Je hoort een man die alles al gezien heeft, en nu gewoon zegt: “Tja.”
De kracht zit in de stilte. De imperfectie. Geen effectjes, geen climax, geen grootse emotionele buiging. Alleen dat moment dat je jezelf tegenkomt in de spiegel, denkt: we doen het ermee – en dan toch maar weer verder gaat.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 4,4 (geen hit, nooit bedoeld als hit, maar perfect voor iedereen die zich af en toe voelt als een kogel in een flipperkast vol verplichtingen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten