crooked Wing is geen liedje. Het is een sfeer die langzaam uit een kelder komt kruipen en besluit je woonkamer niet meer te verlaten. These New Puritans doen waar ze goed in zijn: ongemakkelijk mooie muziek maken die je ziel uitrekt, terwijl je jezelf afvraagt of je wel in de stemming bent voor dit soort intensiteit. Spoiler: dat ben je nooit, maar het werkt toch.
De zang klinkt alsof hij net wakker is geworden uit een nachtmerrie, maar nog even blijft liggen. De percussie sleept. De synths klinken als verkreukeld koper. Alles is gedempt, duister, gecontroleerd onrustig. Alsof een kraai met een gebroken vleugel zich ritmisch door je onderbewustzijn probeert te wurmen.
De tekst blijft zoals altijd mysterieus. Geen refrein om mee te zingen, geen couplet om op te bouwen. Alleen fragmenten, flarden, een soort poëtische ademhaling. Dit is kunst. Geen pop.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 4,8 (veel te complex voor de radio, maar goud voor de nachtelijke luisteraar, filmcomponisten in opleiding en iedereen met een fascinatie voor het ongemakkelijke)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten