Lucius zingt over de laatste dagen alsof het eigenlijk best meevalt. De wereld vergaat misschien, maar dan wel met harmonieën. Final Days is geen panieklied. Het is een kopje thee tijdens de apocalyps, met twee stemmen die klinken als de betere helft van ABBA in therapie.
De productie is gelikt maar melancholisch. Alsof iemand met veel liefde een cake bakt voor een begrafenis. De synths zijn retro, de sfeer is modern gelatenheid. Het voelt als afscheid nemen terwijl je weet dat je toch nog even blijft hangen om de planten water te geven.
Tekstueel balanceert het nummer tussen doom en hoop. “Final Days” klinkt dreigend, maar de uitvoering fluistert: “Misschien is het toch niet helemaal voorbij.” Een soort soundtrack voor als je nieuws kijkt met het geluid uit.
Lucius bewijst weer dat je niet hard hoeft te schreeuwen om binnen te komen. Soms is een goed gezongen zucht genoeg.
Cijfer: 7,9
Geen opmerkingen:
Een reactie posten