Als je Endsong van The Cure al zwaar vond — en dat was het — dan komt Orbital nu langs om je mee te nemen naar een donkere dansvloer waar je verdriet kan dansen, maar niemand je aankijkt. Dit is geen remix die opschept of alles overhoop haalt. Dit is een reverente herinterpretatie: gothic wave meets electronica met een diploma.
De stem van Robert Smith blijft zweven als een geest die nog steeds niet weet waarom hij hier is. Maar nu glijdt hij over een elektronische laag die klokt, pulseert en langzaam onder je huid kruipt. Orbital heeft het tempo niet overdreven opgepompt. Ze hebben het gewoon laten glanzen — in een parallel universum waarin The Cure optraden op Lowlands om 3:00 uur ‘s nachts in een techno-tent.
Het is hypnotisch. Verslavend. En verontrustend kalm. De treurnis blijft, maar wordt nu ritmisch. Het verdriet is niet weg — het is gestructureerd. En dat is soms enger.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 6,3 (in de alternatieve clubscene, bij Cure-puristen met een open geest, en bij mensen die altijd al wilden rouwen met een stroboscoop)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten