In Daylight is Sparks op hun meest ingetogen – wat nog altijd betekent dat er meer stijl, scherpte en absurditeit in zit dan in een gemiddelde carrière van een andere band. Geen theatrale uitspattingen dit keer, maar een soort elegante lichtvoetigheid. Alsof ze een dagboek citeren dat ze niet helemaal serieus nemen, maar tóch hebben meegenomen op tour.
De melodie is vriendelijk, bijna pop. Ron Mael houdt de productie strak, maar laat het ademen. Russell zingt alsof hij over iets moois praat, maar ondertussen weet dat het morgen weer misgaat. Die typische Sparks-ironie: alles glanst, maar ergens voel je dat de vloer kan breken.
De tekst is ambigu. Daglicht staat hier niet voor hoop, maar voor het ongemak van zichtbaar zijn. Want wat gebeurt er als je niet meer kunt schuilen in het donker? Juist — dan wordt het pas écht spannend. En dat zingen ze met een glimlach die net iets te dun is om geruststellend te zijn.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 6,6 (voor luisteraars met hersens én humor, en iedereen die weet dat je in daglicht ook perfect kunt verdwalen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten