Suede is terug met Disintegrate, en zoals altijd klinkt het alsof Brett Anderson net uit een overdramatisch droombeeld is gestapt en zijn gevoelens op een fluwelen dienblad heeft gelegd. Alles is groot, alles is broos, alles is... precies zoals Suede moet klinken.
Het nummer is geen explosie, maar een langgerekte instorting. Gitaren die zich aan je vastklampen, strijkers die langzaam oplossen in galm, en Anderson die zingt alsof hij de hele tijd door een open raam naar zichzelf luistert. Het tempo sleept. De melodie weifelt. En juist daardoor komt het binnen. Dit is geen hit – dit is een herinnering aan iets dat al uit elkaar aan het vallen was toen het nog begon.
De tekst is klassiek Suede: romantisch verval met flair. Disintegratie, maar dan wel in maatpak. Je hoort de jaren, maar ook de klasse. En ja, het is misschien iets te theatraal voor wie van eenvoud houdt — maar voor de rest: dit is melancholie in z'n mooiste jas.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 5,5 (laag voor hitlijsten, hoog voor liefhebbers van Britse romantiek met scheurtjes en mensen die al sinds 1994 in zwartgrijze jassen lopen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten