Inept Apollo is wat je krijgt als iemand in 1983 een tijdmachine inloopt met een synthesizer, een drummachine en existentiële twijfel — en dan pas in 2025 uitstapt. Nation of Language doet wat veel bands proberen: klinken als de jaren ’80, maar zonder nostalgie. En het lukt ze ook nog. Dit is geen retro, dit is hergebruik met inhoud.
De synths zijn kraakhelder, de baslijn rolt als een metro onder een neonstad, en de zang zit precies tussen vermoeid en verheven in. De tekst is vaag genoeg om kunstzinnig te zijn, en direct genoeg om te voelen als een persoonlijke mislukking die je graag mee neuriet.
Inept Apollo — alleen de titel al klinkt als een god die te laat komt voor z’n eigen hemelvaart. En dat past. Het is dansbaar, maar triest. Hoopvol, maar verloren. Alsof je in een discotheek staat met het besef dat je eigenlijk niet wilde komen, maar nu je er bent: toch even meebewegen.
Alles klopt. Het tempo, de sfeer, de galm. Het voelt fris, zonder dat het zich losmaakt van z’n roots. En dat is zeldzaam. Je hoort de echo van The Human League, New Order, OMD… maar dan niet als herinnering. Meer als een nieuwe taal in een bekend accent.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 7,7 (voor iedereen die wil dansen op melancholie, of de jaren ’80 wil herbeleven zonder een foute playlist op te zetten)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten