Let You Fade klinkt als een brief die nooit op de post is gegaan. Of als een herinnering die je bewust bent gaan vergeten, tot iemand het per ongeluk weer laat horen. Linkin Park heeft altijd gezeten op het kruispunt tussen woede en verdriet, en dit nummer bewijst opnieuw dat ze daar met afstand de beste parkeerplek hadden.
De stem van Chester Bennington — postuum, rauw, op tape als een fluisterende geest — snijdt nog steeds door merg en nostalgie. De productie is herkenbaar: elektronische lagen, scheurende gitaren, opbouw naar een refrein dat voelt als een uitbarsting en tegelijkertijd een ineenstorting. Alles klinkt alsof het bedoeld was voor een film die nooit is afgemaakt.
En dat maakt het pijnlijk. Je hoort de pijn, de urgentie, de typische Linkin Park-balans tussen emotionele breekbaarheid en muzikale kracht. Maar je hoort ook het gat. De ruimte die er is sinds Chester er niet meer is. En dat maakt Let You Fadegeen nieuwe start, maar een eerbetoon aan iets wat niet weg mag — en ook niet zal verdwijnen.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 7,4 (bij oude fans een mokerslag vol herkenning, bij nieuwe luisteraars een les in oprechte pijn — Linkin Park blijft relevant, zelfs vanuit het verleden)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten